Tablice dla zasłużonych mieszkańców Brzeska
Brzeskie obchody święta niepodległości rozpoczęły się odsłonięciem i poświeceniem tablic upamiętniających znanych mieszkańców Brzeska, którzy złotymi zgłoskami zapisali się w jego historii. Przy ulicy Mickiewicza odsłonięto tablice Jana Władysława Brzeskiego – doktora medycyny, wieloletniego burmistrz Brzeska, radnego i honorowego obywatela miast, prezesa Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” oraz Szymona Bernadzikowskiego – doktora medycyny, działacza Polskiego Stronnictwa Ludowego, posła do Sejmu Krajowego Galicji, radnego i honorowego obywatela Brzeska, prezesa Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”. Tablice odsłonięto staraniem i nakładem Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” z prezesem Ludwikiem Lechowiczem na czele. 11 listopada uroczyście odsłonili je przedstawiciele „Sokoła”, burmistrz Grzegorz Wawryka i potomkowie znamienitych Brzeszczan.
Przy ulicy Mickiewicza 17, w miejscu rodzinnego domu odsłonięto tablicę Jana Władysława Brzeskiego. Urodził się 16 grudnia 1878 roku w Jaśle. Edukację na poziomie średnim ukończył w Cieszynie, potem studiował w Uniwersytecie Jagiellońskim, gdzie uzyskał tytuł doktora wszechnauk medycznych. Po studiach zamieszkał w Brzesku i rozpoczął pracę w browarze Okocim jako lekarz zakładowy. Działalność publiczną rozwijał na wielu kierunkach. Przez trzy kadencje piastował urząd burmistrza Brzeska. Był długoletnim członkiem Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół, a od 1931 jego prezesem. W latach 1931-39 był dyrektorem Towarzystwa Zaliczkowego w Brzesku, członkiem zarządów Towarzystwa Szkół Ludowych i Towarzystwa Opieki nad Opuszczonymi Dziećmi. We wrześniu 1939 roku uruchomił szpital polowy w Brzesku i kolumnę transportu sanitarnego. W pierwszych miesiącach wojny, władający biegle językiem niemieckim miał duży wpływ na administrację miasta. Jako społecznik znajdował się pod stałą obserwacją gestapo, w maju 1940 roku został aresztowany i przewieziony do więzienia w Tarnowie. W sierpniu został z niego zwolniony, jednak w maju 1941 roku na fali kolejnych aresztowań ponownie do więzienia trafił, stamtąd w grudniu 1941 roku trafił do obozu w Oświęcimiu. Zmuszony do pracy ponad siły 63-letni Władysław Brzeski zmarł 11 marca 1942 roku. W odsłonięciu tablicy znakomitego lekarza i wieloletniego burmistrza wziął udział jego wnuk – Jan Władysław Brzeski.
Anna Niżogorodcew, Andrzej Turnau, Krzysztof Bogdanowicz i Maria Filipowska brali udział w osłonięciu tablicy swojego znakomitego przodka – Szymona Bernadzikowskiego. Umieszczona ona została na ścianie dawnego domu Bernadzikowskich przy ulicy Mickiewicza 2, na skrzyżowaniu z ulicą Krótką. Szymon Bernadzikowski urodził się 20 listopada 1856 roku w Lipnicy Murowanej, gdzie ukończył szkołę powszechną i gimnazjum. Studia podjął w wydziale medycznym Uniwersytetu Jagiellońskiego, po ich zakończeniu wrócił do rodzinnej miejscowości, gdzie rozpoczął praktykę lekarską. Przez rok 1891 pastował urząd burmistrza Lipnicy, zaangażował się także w działalność galicyjskiego ruchu ludowego. W 1895 roku został delegatem Polskiego Stronnictwa Ludowego na zjazd krajowy, w tym samym roku wybrany został posłem Sejmu Krajowego, funkcję tę sprawował dwie kadencje. W sejmie wybrany został członkiem Rady Naczelnej PSL, a w 1903 roku jednym z jego wiceprezesów. Na stanowisku tym pozostał do czasów wybuchu I wojny światowej. W 1911 roku stanął na czele resortu zdrowia w Wydziale Krajowym. Organizował szpitale, tworzył miejsca pracy dla lekarzy na wsiach i w małych miasteczkach, w 1914 roku otrzymał tytuł honorowego obywatela Brzeska. W okresie wojny przebywał w Wiedniu, gdzie organizował pomoc medyczną. Po powrocie do Brzeska podjął działania mające na celu zjednoczenie ruchu ludowego. W związku z problemami zdrowotnymi wycofał się z życia politycznego. Do 3 września 1936 roku, czyli do dnia swojej śmierci prowadził praktykę medyczną. Szymon Bernadzikowski był również wybitnym obywatelem miasta, przez wiele lat pełnił funkcję radnego rady miejskiej i powiatowej, dbał o rozwój gospodarczy, społeczny oraz oświatowy miasta, włączył się w działalność TG „Sokół”, którego przez wiele lat był prezesem.
